Przez Słowację do Polski

Pomysł może wydawać się odjechany albo jak kto woli absurdalny. Jechać na Słowację, z Polski, aby zobaczyć coś w… Polsce. Ale chodziło o połączenie różnych atrakcji. A taką był przejazd pociągiem do Medzilaborców, przywracaną, na szczęście do życia linią przez Komańczę i Łupków. Już w zeszłe wakacje chciałem się tą trasą przejechać ale nie było czasu. Właśnie przez te wioski wzdłuż linii kolejowej, klimatyczną stację Nowy Łupków i Łupków oraz tunel prowadzący na Słowację. Pisałem o tym kilka lat temu tutaj:

https://zewszystkichstron.blogspot.com/2016/01/stacja-w-nowym-upkowie.html 

I udało się, kolej na tym odcinku została przywrócona! Może w niewielkim wymiarze ale jednak. W Nowym Łupkowie nadal niszczeje przetoczony tam chyba dwa lata temu pociąg Gierka. Wielka szkoda.

https://www.youtube.com/watch?v=b6UFe0JxFA0 

Wysiedliśmy w stacji Medzilaborce Mesto i szybciutko, bo pociąg był spóźniony, pobiegliśmy na pobliski przystanek autobusowy aby dostać się do… naszej granicy za miejscowością Čertižne. Zdążyliśmy, po dwóch minutach był autobus. 

Ruszamy na szlak. Mijamy dwie fantastycznie odremontowane łemkowskie chyże oraz opuszczony posterunek słowackiej policji granicznej i maszerujemy do naszej granicy. Żar leje się z nieba, często odpoczywamy. Także na przełęczy gdzie jest granica. 

Schodzimy na naszą stronę – to dawna wieś Czeremcha, wysiedlona w 1947 roku. Pozostały smutne zdziczałe drzewa owocowe, cerkwisko, cmentarz oraz przydrożne krzyże. Dochodzimy do celu naszej wędrówki. Oto on:

Legendarne już tablice drogowskazowe, znane chyba każdemu wielbicielowi Beskidu Niskiego! W styczniu nie udało mi się do nich dotrzeć od strony Jaślisk z uwagi na niemożność sforsowania brodu pieszo. Teraz przyatakowałem od słowackiej strony. Nieco absurdalne? I tak ma być ;-) 

Do powrotnego i jedynego już tego dnia autobusu do Medzilaborców mamy masę czasu, więc postanawiamy iść pieszo i łapać okazję. Już na szlaku, jeszcze na bitej drodze zatrzymuje się terrano miejscowych, którzy pytają po słowacku czy nas zwieźć do wsi. Oczywiście, trzeba oszczędzać siły. Potem idziemy pieszo, próbując zatrzymywać jadące bardzo rzadko samochody. Zatrzymuje się skoda ale kierowca mówi, że zaraz skręca w bok. Dwa inne pojazdy nie zatrzymują się ale jadący czerwony dostawczak z sympatycznym kierowcą nas zabiera i podwozi do Medzilaborców. Mamy zamiar coś zjeść przed pociągiem powrotnym ale znana mi z zimy knajpa jest nieczynna z uwagi na wesele. W innych można jedynie napić się piwa co zresztą czynie (1 EUR). Pozostają zakupy w jedynym czynnym sklepie (Tesco) i konsumpcja zimnego kawałka pizzy popijanego cydrem w cieniu przy muzeum Andy Warhola. 

Miasteczko wielkości naszego miasta powiatowego sprawia wrażenie wymarłego. Jak to u naszych południowych sąsiadów (jednych i drugich). Dworzec z czynną kasą i chyba dwunastoma połączeniami kolejowymi dziennie z miastem Humenne. U nich się jakoś da, u nas już by pewnie tory rozebrali. Wsiadamy w pociąg powrotny do Polski.

Można powiedzieć, że dwa w jednym – chciałem jechać pociągiem do Medzilaborców i chciałem zobaczyć dawną wieś Czeremcha z jej słynnymi tablicami drogowskazowymi. To była udana sobota!