Ze Wszystkich Stron : lipca 2022

Być może niektórym znudziło się już pomaganie, inni zrobili sobie już wystarczająco instagramowych fotek, jeszcze inni są zmęczeni lub przytłoczeni własnymi problemami i to akurat rozumiem. Inni, jak słyszę, są zmęczeni uchodźcami, choć nie wiem jak można być zmęczonym poza wyjątkami gdy przyjęliśmy ich pod swój dach. My jednak realnie staramy się nadal pomagać, zwłaszcza naszym znajomym służącym w armii aby łatwiej im było powstrzymywać orków. To już drugi samochód, który pojechał na front, kupiony ze zbiórek oraz sporo różnych innych potrzebnych rzeczy. Przynajmniej tyle możemy zrobić.

Przekraczanie granicy zajęło nam około 3 godzin. Chyba warto jednak jeździć przez mniejsze przejścia. Później na blok-postach kontrole wyrywkowe, nas ani razu. Lwów poza zwiększoną liczbą żołnierzy na ulicach i gotowymi punktami oporu zdaje się żyć normalnie. Załatwiamy sprawy i na Tarnopol! Wjeżdżamy bez żadnych kontroli, spotykamy się z naszym miejscowym kontaktem. Jedziemy z nim odebrać jeszcze kolejną pomoc humanitarną, choć tył naszego jeepa jest już zapakowany. Teraz będzie już pełny po dach.

Tarnopol dziękuje polskiemu narodowi za czołgi T-72

(fot. A.H.)

Nasze koszulki (z Bayraktarem oraz ruskim okrętem, który poszedł wiadomo gdzie) wzbudzają wesołość i uznanie. Chcemy połazić po mieście, jest piękna słoneczna pogoda i choć ja je już widziałem to podoba mi się tu jeszcze bardziej niż kilka lat temu! To naprawdę miłe miasto na weekendowy wypad z dziewczyną czy przyjaciółmi. Sztuczne jezioro w środku miasta robi ogromne wrażenie. Do tego miłe dla oka uliczki i plac w centrum, liczne knajpy, wszystko działa.

To był dzień wolny od pracy, mnóstwo ludzi na ulicach, bardzo przyjazna atmosfera.

Dobra obiado – kolacja, spacer, potem jeszcze jakieś piwo i trzeba się zbierać na kwaterę aby zdążyć przed godziną policyjną lub wkrótce po jej rozpoczęciu. Śniadanie w cafe barze w centrum, nieco kombinacji z paliwem, którego przydział jednak na nas czekał i w drogę, na razie na północ. Co do paliwa ważna uwaga – aktualna przynajmniej na czerwiec 2022 – około 70% stacji benzynowych jest zamknięte z powodu braku paliwa. Jest specjalna aplikacja, która pokazuje gdzie i jakie paliwo i dla kogo można dostać. Na stacjach sieci VOG, a na nich głównie tankowaliśmy procedura wygląda tak, że najpierw w terminal trzeba wstukać numer swojego telefonu (mieliśmy ukraińskie), na telefon przychodzi smsem kod, który pokazuje się sprzedawcy, płaci się za 20 litrów i można tankować. Taki jest przeważnie limit choć pod Połtawą na stacji innej firmy można było tankować normalnie i bez żadnych ograniczeń.

W Równem szybkie zwiedzanie miasta oraz szybka zupa i dalej w drogę, teraz już główną trasą na Kijów.

Równe

A im bliżej Kijowa tym widoczne większe zniszczenia. W niektórym miejscach widać świeżo położony asfalt – albo coś tam uderzyło albo się spaliło i stopiło starą nawierzchnię. Wraki zostały już uprzątnięte. Skręcamy z głównej drogi w kierunku Borodianki. Po drodze do niej mijamy wioski, które wyglądają jakby przeszło przez nie tornado. Albo raczej dzika orda.

Borodianka jest potwornie zniszczona. Wypalone bloki, zniszczone mniejsze budynki, no i ten słynny przepołowiony blok w samym centrum. I pomnik Szewczenki z przestrzeloną głową. Upiorne wrażenie.

Wjazd do Borodianki

Borodianka

Ale gruzowiska są już w wielu miejscach uprzątnięte, kręcą się ludzie, mieszkańcy, życie zdaje się pomału wracać. Jednak wiele osób nie ma do czego wrócić, o tym trzeba pamiętać.

Po drodze na Kijów zajeżdżamy do Buczy. To miasteczko – symbol rosyjskiego okrucieństwa. Co najmniej kilkuset zamordowanych cywili, gwałty, pełne zezwierzęcenie ruskich. Miasteczko przypomina Konstancin pod Warszawą – klasa średnia, dużo zieleni, w centrum niewielkie bloki i dużo prywatnych domów. Zatrzymujemy się pod pomnikiem, na którym stoi opancerzony BRDM – to ten, który rosyjscy żołnierze – chyba w panice, ostrzelali. Obok trafiamy do pięknie i ze smakiem urządzonej kawiarni, jakże kontrastującej z tym co widzieliśmy w Borodziance i z sąsiadującą spaloną do cna apteką. Wrażenie jest nieco surrealistyczne. Ale to jak symbol odradzającego się życia w tych tragicznych okolicznościach. Zachęceni przez bardzo miłą obsługę zamawiamy pyszny miodownik.

Zbaczamy jeszcze do nieodległego Hostomela – miejscowości i lotniska firmy Antonow. To tu stała zniszczona w czasie ciężkich walk Mrija. Symbolicznie wyglądająca tablica miejscowości z dziurą po odłamku.

Składowisko spalonych cywilnych samochodów. Wreszcie zniszczone lotnisko.

Mijamy Irpień, także w wielu miejscach zniszczony ale jednak zdający się w miarę normalnie funkcjonować, na tyle na ile to jest możliwe. Mijamy słynny zburzony most w Irpieniu, tak ten z przewróconym białym busem. Obok stworzona została prowizoryczna przeprawa. Docieramy wreszcie do Kijowa. Mijamy Babi Jar – miejsce zagłady Żydów, Romów, Ukraińców, także ostrzeliwane w czasie tej wojny – w pobliżu jest wieża telewizyjna, która była celem. Mijamy stację metra Łukianiwska, a wokół poważnie uszkodzone przez rakiety budynki. Szliśmy tamtędy w lutym, dwa tygodnie przed wybuchem wojny. Parkujemy niedaleko Placu Sofijskiego aby zobaczyć wystawę spalonego rosyjskiego sprzętu przy soborze Michajłowskim. Tu znów nieco surrealistyczne wrażenie – spalone czołgi i armato-haubice, do których podjeżdżają dzieci na hulajnogach.

Pizza Veterano nieczynna, pobliska gruzińska już się zamyka przed godziną policyjną więc zadowalamy się szoarmą. Płacąc na koniec, pytamy co jest w lodówce przy ladzie. - Lody. Możemy sobie wybrać jakie chcemy, za darmo. W sąsiedniej knajpie kupujemy dwa piwa na wynos – w sklepie już nie można kupić. Na kwaterę na nocleg.

Pobudka przed 6 rano i wyjazd. Ale najpierw trzeba zatankować. Wyszukujemy na aplikacji stacje paliw, na której jest dostępne paliwo dla wszystkich. Tankujemy wg schematu – jest nas dwóch więc dwa telefony, więc 40 litrów. Przy okazji śniadanie i kawa na stacji. W drogę – na Połtawę. Upał jest niemiłosierny, samochód nie ma klimy. Zarówno przed jak i za Kijowem tablice drogowskazowe naprawdę są zamalowane aby wprowadzić dezorientację wśród nacierających orków, tak jak pokazywały to telewizje.

Na mijanych cmentarzach dużo świeżych grobów. Na Połtawszczynie wszędzie dookoła pola uprawne, jak okiem sięgnąć. Ukraina to poważny producent żywności, zablokowanie jej portów spowoduje głód w wielu krajach Afryki a co za tym idzie nową falę migracji do Europy – Kreml traktuje cynicznie kwestię żywności jako broń i formę nacisku na zachód.

Dlaczego tak ważne jest ukraińskie zboże

Znów szybki postój w Połtawie i szybkie zwiedzanie – park w centrum i deptak. Żar leje się z nieba, nie ma też za wiele czasu – wiemy już dokładnie gdzie na nas czekają znajomi.

Oczywiście im dalej na wschód tym więcej blok-postów i tu już nie ma wyrywkowych kontroli – sprawdzeniu poddawani są wszyscy. Za Połtawą każą nam wybrać inną drogę, tą nie możemy jechać.

Docieramy w wyznaczone miejsce. Czekają na nas znajomi oraz… pies i mała sowa. W myśl zasady ratuj każde życie mamy zwierzyniec zabrać do Lwowa – sowę do specjalnego ośrodka ratującego dzikie zwierzęta. Oba zwierzaki żołnierze znaleźli na froncie i zabrali ze sobą aby je uratować. Niestety w nocy sowa wybiera wolność i nieznanym nam sposobem oswobadza się z klatki. Jest mała, pozostaje nam mieć nadzieję, że sobie poradzi.

Z oczywistych względów nie piszę gdzie spotkaliśmy się ze znajomymi. Na drugi dzień odwożą nas do pociągu, do Charkowa. Po drodze zwiedzamy jeszcze memoriał pamięci ofiar Wielkiego Głodu z symbolicznie wręcz rozbitą gablotą informacyjną przez wybuch pocisku, oraz cmentarz polskich oficerów rozstrzelanych przez NKWD.

Centrum Charkowa jest częściowo zniszczone ostrzałami z początku wojny. Znajdujemy jednak otwarty sklep zoologiczny aby kupić dla psa potrzebne rzeczy.